Wat wil je worden als je later groot bent?

‘’Wat wil je worden als je later groot bent?’’

Aan wie is deze vraag niet gesteld? Dat begint al vroeg in onze kinderjaren. Je moet iets worden, dat verlangt men van je. Er wordt van je verwacht dat je een plan hebt om een goede baan te verkrijgen, carrière te maken, goed geld te verdienen, in een mooi huis te wonen, een grote auto te rijden, een gezin te stichten en leuke dingen te doen. Alles wat je hartje begeert. En zo hoort het, of niet soms?

Niet voor niets loopt het aantal burn-outs ieder jaar verder op. Veel mensen zijn ‘afgedwaald’ zoals ik dat noem. Ze zijn vervreemd van wie ze daadwerkelijk zijn en wat ze daadwerkelijk willen. Niet zo gek als je al vroeg in je leven geconfronteerd wordt met de vraag wat je wilt worden.

Je bent al iets, je bent al bijzonder en uniek op het moment dat je voet op deze wereld zet. En toch laat de wereld je al in een vroeg stadium geloven dat dit niet zo is.

We moeten namelijk iets worden, we zijn nog niet goed genoeg zoals we zijn. Daar is waar het wat mij betreft al mis gaat. Hier dwalen we al af van wie we écht zijn.

Ben jij je werk?

In mijn jarenlange carrière als (job)coach en recruiter heb ik duizenden mensen ontmoet die “iets” zijn geworden; arts, IT-er, leerkracht, militair. Deze mensen identificeren zich met dit beroep. Je merkt dat iemand zich identificeert met zijn beroep wanneer je iemand vraagt zichzelf voor te stellen en hij zegt: ‘ik ben Tim, ik woon in Den Haag en ik ben leerkracht’. Tim is helemaal geen leerkracht, Tim werkt als leerkracht. Tim is bovenal Tim, een uniek mens. Leerkrachten zijn er tal van, van Tim is er maar één.

Deze identificatie zorgt ervoor dat je nog verder van jezelf af komt te staan.

Wat zou Tim zeggen, denk je, wanneer hij het niet over zijn beroep, gezin, huis, auto of iets anders externs zou mogen hebben? Wie is Tim als je alle externe factoren weghaalt?

Wat de wereld van ons maakt

Kun je Tim dit kwalijk nemen? Nee, niet als je even terugdenkt aan de vraag ‘’Wat wil je worden?’’, die ons al vroeg in ons leven wordt gesteld. We worden erop voorbereid iets te worden, het wordt van ons verwacht.

Wat we vervolgens worden hangt van veel factoren af; onze interesses, onze talenten, met wie we omgaan, waar we in aangemoedigd worden en wat we vooral afleren, wat onze ouders doen, de beschikbaarheid van middelen om opleidingen te volgen, enzovoorts.

Onze ouders – die het beste met ons voorhebben en handelen vanuit de juiste intenties – hebben zo ook hun eigen beeld bij wat hun kinderen moeten worden. Hoe fijn is het namelijk om te kunnen vertellen dat je zoon net zijn studie geneeskunde heeft afgerond, dat heeft namelijk aanzien. Hij zal wel erg slim zijn en daarmee stijg je op de sociale ladder. Ook ouders hebben een belang, ook al hebben ze het beste met je voor.

Ouders vullen soms graag de gaten in hun leven op , vanuit hun eigen trauma’s.

Papa had graag chirurg willen worden maar er was geen geld voor de studie, wat fijn dat zijn zoon dit nu wel kan doen. Snap je hoe het werkt?

Wat we worden als we werken: de werknemer of ondernemer

In het werkende leven wordt je vervolgens ook in een hokje geduwd, niet het hokje dat je bent maar het hokje dat je moet zijn of worden. Je krijgt een functie met een functieomschrijving en een takenpakket. Heel afgebakend. Presteer je goed binnen die functie, doe je je taken naar behoren of misschien zelfs wel beter dan dat, dan word je beloond. Je krijgt salarisverhoging. Je wordt beloond voor iets wat je niet bent, of misschien maar deels bent. En zo groeit de behoefte nóg meer te worden wie je niet bent.

Weet je hoeveel mensen mij gevraagd hebben: ‘’Ik zoek een nieuwe baan, heb jij een idee wat passend is?’’

Natuurlijk had ik een idee, ik ben jarenlang recruiter geweest en maakte matches, maar je moet dat niet aan mij vragen. Dit is iets wat jij diep van binnen al weet, je hebt alleen nog niet ontdekt dat je het weet. Waarom moet iemand anders jou vertellen waar je blij van wordt? Omdat we zo ver van onszelf af staan dat we niet meer weten waar we blij van worden. Zo ver dat iemand anders ons dit moet vertellen.

Hoeveel mensen ik niet tegenkom op LinkedIn die ‘open staan voor een nieuwe uitdaging’ maar echt geen flauw idee hebben wat die nieuwe uitdaging nu precies kan zijn. Ze komen daarmee tevens in een vervelende spiraal terecht want juist omdat ze het zelf niet weten kan de buitenwereld ze ook niet in een hokje plaatsen en blijven ze, vervelend genoeg, nog langer zonder werk zitten. Dit doet het zelfvertrouwen nóg minder goed.

Een interessante vraag is daarom:

Wie ben je eigenlijk als je je niet vormt naar alles wat de buitenwereld van je vraagt te zijn? Wie ben je dan eigenlijk echt? Welk potentieel zit daar verborgen?

Sollicitatiegesprekken en worden wie zij willen dat je bent

Bij sollicitatiegesprekken gaat het net zo; er is een vacature en daar moet jij als sollicitant in passen. Er wordt uitgegaan van wie en wat iemand moet zijn als hij die functie uitoefent maar niet van wie of wat die persoon al is die tegenover de werkgever aan tafel zit.

En die sollicitant, die doet maar wat graag zijn best om in die vacature te passen want tja, die wil nu eenmaal graag werk.

‘’We zien dat je nog niet beschikt over ervaring x-y,’’ krijg je te horen. Dan ben je uiteraard echt bereid om dat te leren. Als je maar in dat hokje past. En zo kom je, door naar de pijpen van de werkgever te dansen, nog verder van jezelf af te staan.

Ik heb dit triljoenen keren zien gebeuren in mijn werk als recruiter en heb organisaties dan ook graag geholpen bij het invullen van vacatures uitgaand van het menselijk potentieel dat voor hen zit.
Dit is moeilijk voor (Nederlandse) bedrijven. Ze gaan namelijk graag uit van wat zij willen zien en niet van wat die sollicitant te bieden heeft. Die heeft zich maar in dat hokje te wringen.

Zo zie je hoe dit niet alleen in je jeugd, maar ook in je werkende leven van toepassing is; jij moet zijn wie de werkgever wilt dat je bent.

Dit is op vele facetten in je leven toepasbaar. De grote vraag is daarom nu:

Hoe word je wie je werkelijk bent?

Heel simpel, door je te ontdoen van alles wat je niet bent. Het is dus eigenlijk heel eenvoudig, maar andere kant ook heel complex. Want hoe weet je nu wat bij je past en wat niet?
Hier komt ons gevoel van pas. Doe je dingen vanuit conditionering omdat het je zo geleerd is, of omdat je gelooft dat dit het juiste is om te doen? Ofwel omdat je voelt dat je dit zelf zo wil doen.

Intunen op je gevoel is iets wat we lang geleden verleerd zijn maar wat ongelooflijk belangrijk is om terug te kunnen komen bij je kern en daar te blijven. Je mind (je ratio) zal je namelijk altijd veilig willen houden en zal verandering tegen gaan.

Probeer daarom eens wat meer te voelen en wat minder te denken. Probeer eens boven je gedrag uit te stijgen en jezelf bij bepaalde handelingen af te vragen waarom je ze doet.

Dit is de eerste stap naar inzicht in je gedrag, zodat je daarna kunt kijken, als dat nodig is, waar dat gedrag vandaan komt, waarna je het zou kunnen transformeren.

Ik geloof er niet in dat we altijd moeten verklaren waar gedrag (of trauma) vandaan komt. We kunnen het ook transformeren zonder verklaring.

Heb je daar een coach voor nodig?

Zoals gezegd is het belangrijk dat je vooral zelf kunt constateren wat wel en niet bij je hoort, dat je meer aan de slag gaat met zelfreflectie. Dat doe je dus zelf. Echter, als je je niet bewust bent van zaken die niet van jou zijn, wordt het heel lastig in de diepte van deze vraagstukken te komen. Het antwoord is daarom ja en nee. Ja, je kunt een coach gebruiken om de diepte op te zoeken. Nee, als je geen behoefte hebt aan die diepte dan heb je daar geen coach voor nodig.

Heb je er behoefte aan dieper in deze materie te duiken en heb je het idee dat ik je daarbij zou kunnen helpen? Plan dan eens een gesprek met mij in, dan kunnen we het erover hebben.